काठमडौं, ९ फागुन । आदिवासी जनजाति साहित्यकार महासंघ लिम्बुवान राज्य तदर्थ समिति गठन गरिएको छ । लिम्बुवानको विर्तामोडमा शनिबार आदिवासी जनजाति साहित्यकारहरुको भेलाले मधुराज केरुङको
ऊ सबैभन्दा अग्लो आसनमा बस्छ र, बोल्नेहरूको जिब्रो थुत्न उर्दी गर्छ ऊ सबैभन्दा माथिल्लो आसनमा बस्छ र, ऊतिर चोर औँला तेर्साउनेहरूको औँला काट्न आदेश जारी गर्छ ऊ यो देशको
म आज भोलि सपनामा पनि भेडो नै देख्छु सायद दिन रात भेडाहरूकै सामिप्यमा भएर होला जता हेर्छु त्यतै भेडा नै पाउँछु कसैको पर्वाह नगर्ने आफ्नो जिद्दि पना पनि छोड्दै नछोड्ने
तानाशाह विचारसँग डराउँछ र, बन्ध्याकरण चाहन्छ उदयमान सोचहरूमा तानाशाह चेतनासँग पनि डराउँछ र प्रतिबन्ध लगाउँछ प्रश्नहरूमा ! तानाशाहलाई लगाव छ झुकेका आँखाहरूसँग ऊ फगत त्रास दिन्छ, तर स्वयंम् भयभीत
त्यहीँ बेला भएको थियो नयाँ व्यवस्थाभित्र एक चिम्टी प्रतिगमन जतिबेला सँगैै इँटा बोक्ने मन्तीदेवीले थाप्नु परेको थियो भाइ सुखीलालले भन्दा पनि कम ज्याला । नयाँ व्यवस्था बनेपछि पनि जब रोकिएनन्
लगामविहीन कालारराता घोडाहरू फनफन्ती घुमिरहेछन् शहर, गाउँ र वस्तीमा विस्मयबोधले हेर्न अभिसप्त छन् मान्छेहरू –घोडाको ताण्डव । कचक्क कुल्चिदिन्छ बेलाबेला छातीमा ऐठन गराउँछ– उकुसमुकुस पार्छ ऐया, हुन्छ पीडा असह्य
तानाशाहको दरबार नारायणहिटीजत्रै मात्र हुँदैन सिंहदरबारजस्तै मात्र हुँदैन हिटलरी ‘बेर्घोफ’ जस्तै मात्र पनि हुँदैन हेर्नुहोस् महाशय— बालुवाटारको तीन नम्बरी गेटबाट चिहाएर तानाशाहको अर्को दरबार कस्तो देखिन्छ कत्रो देखिन्छ ?
म जरुर जान्दछु, सपना देख्न सपना देख्नु उपस्थिति हो सपना देख्नु मेरो पनि सहभागिता हो तर, जब सपना देख्न थाल्छु प्रतिगमनले लात हान्छ । प्रतिगमनको प्रहारले मेरा कलिला प्रदेशहरु फेरि
सिंहदरबारको सिंङ भाँचिन्छ, त्यसरी जसरी जुद्दा भाँचिएको छ, साँढेको श्रीहीन सिंहदरबार यी फ्रोजन दिनहरुमा कान्तिविहीन छ त्यसैले सडकमा छ– क्रान्तिको सौन्दर्य । यो सिंहजस्तो दरबार हो जहाँ विवेक वर्जित
मध्यराति मस्तिष्कलाई ठेगाना बनाएर प्रश्नले एक चिठ्ठी कोरेछ महोदय, किन यी पत्रिकाले बरफ भएका शरिरिकको समाचार काला अक्षरले लेख्छ ? कोपिलामै हवसको करौतिले रेटिएका कलिला फूलहरुको बिछिप्त तस्बिर किन रंगीन
